utworzone przez Beata Kamańczyk | lip 29, 2017 | > Artykuły psychologiczne
W sytuacjach zagrożenia lub niebezpieczeństwa człowiek doświadcza strachu. Jest on reakcją naturalną, wynikającą z naszego biologicznego i ewolucyjnego dziedzictwa. W stanie tych odczuwamy zwykle gamę przeróżnych emocji – przerażenie, grozę, panikę. Podejmujemy także określone działania – walczymy lub uciekamy oraz próbujemy zmniejszyć negatywne skutki wydarzenia. Każdy z nas na taką samą sytuację może jednak zareagować inaczej. Znajdując się w sytuacji zagrożenia możemy odczuwać nie tylko strach, ale także lęk. Lęk i strach często mylimy, a określeń tych stosujemy jak synonimów. Emocje te jednak zasadniczo się od siebie różnią. Osoba przeżywająca lęk nie umie wskazać, co jest przyczyną poczucia zagrożenia. Przeżywa wtedy tzw. „lęk rozlany – pozbawiony jasnego, łatwego do identyfikacji źródła. Lęk może być także nieproporcjonalny. Oznacza to, iż osoba odczuwa silne emocje w kontakcie z bodźcem, który powszechnie nie uznawany jest za zagrażający. Może to być np. lęk przed pająkami, otwartymi przestrzeniami, sytuacjami społecznymi takimi jak przemówienia publiczne bądź konkretnymi miejscami. Gdy lęk tego typu odczuwany jest silnie i pojawia się zawsze w sytuacji konfrontacji z daną sytuacją możemy mówić o fobii. Lęk manifestować może się w różny sposób w zależności od rodzaju zaburzenia. W przypadku fobii czy zaburzenia stresu pourazowego jest on wywołany przez określone sytuacje, obiekty lub zjawiska. W zaburzeniach obsesyjno-kompulsywnych natomiast pojawiają się ciągle nawracające uporczywe myśli oraz poczucie przymusu powtarzania wykonywania określonych czynności. Chroni to osobę przed odczuwaniem lęku, skupiając jej uwagę i energię na unikaniu stresującej, trudnej dla niej sytuacji. Przyczyna lęku może być także przeżycie sytuacji traumatycznej, np. u osoby będącej ofiary przestępstwa. W sytuacji występowania zaburzeń lękowych absolutnie kluczowe jest więc zwrócenie się do specjalisty – psychologa, a czasem również psychiatry....
utworzone przez Beata Kamańczyk | lip 29, 2017 | > Artykuły psychologiczne
Pomoc psychologiczna to niekoniecznie wsparcie profesjonalisty, polegające na regularnych wizytach u psychologa czy terapeuty. To także pomoc, którą pozyskać można od swojego otoczenia. Pomoc związana z szeroko rozumianym wsparciem społecznym. Czym jest ono w istocie i gdzie go można szukać? Wsparcie społeczne to pomoc dostępna dla każdego z nas w sytuacji trudnej, czy wręcz kryzysowej. Wynika ono z faktu, że żyjemy w społeczeństwie, obracamy się w określonych grupach, przebywamy wśród ludzi, jesteśmy członkami rodzin, grup społecznych i systemów. Inni, także do nich należąc, mogą stanowić ważne źródło wsparcia. Jego istotą jest dostępność – liczebność różnych grup społecznych sprawia, iż nawiązanie z nimi kontaktów wydaje się oczywiste i łatwe. Często więc pomocy czy oparcia w trudnych chwilach nie musimy więc szukać daleko – oferować je mogą ludzie, do których mamy szybki dostęp. Nie oznacza to oczywiście, iż pomoc specjalistyczna jest trudno dostępna czy ograniczona. Łatwo skorzystać z niej możemy dzięki Telefonom Zaufania, grupom pomocy Społecznej, całodobowym ośrodkom i punktom wsparcia interwencyjnego itp. Tam, gdzie najprościej znaleźć wsparcie naturalne, czyli to, które wynika z pełnionych przez nas ról, to oczywiście wśród członków rodziny. Ogromną pomocą mogą być także znajomi, sąsiedzi, współpracownicy czy koledzy z pracy, a także lekarze. Relacje takie oparte są na regule wzajemności – od innych możesz oczekiwać tego samego, co sam oferujesz. W układach tych występuje naprzemienność, tzn. wsparcie takie jest dwustronne. Różni się więc od pomocy profesjonalnej, której zasadą jest to, że jedna osoba oferuje pomoc, druga natomiast jest jej odbiorcą. Wsparcie społeczne może przyjmować najbardziej różnorodne formy. Do najważniejszych typów należą: pomoc emocjonalną – oferowanie poczucia bezpieczeństwa, podtrzymywanie na duchu, pomoc poznawczą – przekazywanie sobie informacji...
utworzone przez Beata Kamańczyk | lip 29, 2017 | > Artykuły psychologiczne
Psycholog to zawód zaufania publicznego. Oznacza to, iż każdy psycholog ma bezwzględny obowiązek przestrzegania tajemnicy zawodowej. Dzięki temu możemy mieć pewność, że to czym się z nim dzielimy pozostanie w czterech ścianach gabinetu psychologicznego. Pewność, iż nasze tajemnice nie ujrzą światła dziennego jest podstawą do budowania relacji terapeutycznej opartej o zaufanie, szczerość oraz otwartość. Zdarzają się jednak sytuacje – choć są one wyjątkowo rzadkie – w których psycholog ma prawo lub obowiązek złamania czy też pominięcia tajemnicy zawodowej. Są to zdarzenia związane są z: zagrożenia życia lub zdrowia pacjenta lub innych osób. W sytuacji takiej psycholog może zwrócić się do odpowiednich organów z prośbą o pomoc, łamiąc przy tym obowiązek zachowania tajemnicy dla dobra pacjenta. na wniosek sądu lub prokuratury, kiedy posiadane przez psychologa informacje okazują się niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości. Postanowienie takie wydawane jest przez sąd na piśmie i dotyczy wyłącznie procedur karnych. Ponieważ sytuacje te są szczególne i rzadkie, możemy właściwie mieć absolutną pewność, iż psycholog informacjami na nasz temat nie będzie dzielił się z nikim. Co więcej, jest on także zobligowany do zachowania tajemnicy nawet po śmierci pacjenta, a co za tym idzie, musi on zwrócić szczególną uwagę na zabezpieczenie dokumentacji ze spotkań, tak aby żadna osoba trzecia nie miała do niej dostępu. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości w tej kwestii bądź niepokoju o prywatność naszej konwersacji, o szczegóły na ten temat możemy dopytać psychologa. Umożliwi to efektywną współpracę i przyniesie wymierne korzyści dla...
utworzone przez Beata Kamańczyk | lip 29, 2017 | > Artykuły psychologiczne
Szukając wsparcia i pomocy ze strony specjalisty często natykamy się na rozmaitych specjalistów, których nazwy i tytuły wydają się nam niezrozumiałe i które często mylimy lub nie rozróżniamy. Czym więc różnią się one od siebie i do kogo udać się z daną trudnością? Mianem PSYCHOLOGA określa się każdego absolwenta, który swój tytuł uzyskał po pięcioletnich studiach uniwersyteckich. Opierając się na zdobytej wiedzy akademickiej, bada on oraz udziela wsparcia i poradnictwa dorosłym, dzieciom oraz młodzieży. Psycholodzy często posługują się testami psychologicznymi, które wspomagają jego pracę z pacjentami. Chcąc dalej się kształcić psycholodzy często wybierają kolejne, dodatkowe studia. Do najbardziej popularnych zaliczane są takie ścieżki kariery jak specjalizacja kliniczna oraz studia psychoterapeutyczne. PSYCHOLOG KLINICZNY posiada praktyczne doświadczenie na oddziałach psychiatrycznych i jest specjalistą w zakresie diagnoz różnorodnych zaburzeń psychicznych. PSYCHOTERAPEUTA to osoba, która po studiach ukończyła dodatkowy, czteroletni kurs z zakresu psychoterapii, zdała obowiązkowy egzamin i posiada wieloletnie, udokumentowane doświadczenie w pracy terapeutycznej. Psychoterapeuta jest pod stałą opieką superwizora, z którym konsultuje swoją pracę. W trakcie regularnych spotkań z klientami pomaga im zbudować satysfakcjonujące relacje z innymi i nauczyć się żyć w zgodzie z samym sobą. W swojej pracy stosuje on szereg terapeutycznych metod wsparcia i pomocy, sprawdzonych oraz wypracowanych przez lata. Zupełnie inaczej wygląda praca PSYCHIATRY. Jest on bowiem absolwentem studiów medyczych, który zdobył specjalizację z zakresu psychiatrii i swojego fachu uczył się na oddziałach psychiatrycznych lub w szpitalach psychiatrycznych. W odróżnieniu od psychologów lub terapeutów, ma on uprawnienia do wystawiania recept na leki oraz skierowań do szpitali bądź na rehabilitację. Wizytę u psychiatry zaleca się wtedy, kiedy istnieje ryzyko poważnych zaburzeń psychicznych lub psychopatologii wymagających wnikliwej diagnozy i stosowania...
utworzone przez Beata Kamańczyk | lip 29, 2017 | > Artykuły psychologiczne
Przemoc jest wszędzie. I choć często wyobrażamy sobie czy wręcz przekonani jesteśmy, iż występuje ona jedynie lub przede wszystkim w środowiskach z tzw. „marginesu społecznego”, czyli wśród ludzi, którzy na tę przemoc pozwalają, nie robiąc przy tym nic, aby zmienić swój los i swoją sytuację życiową, prawda jest zupełnie inna. Przemocy bowiem równie często dotyka rodzin zamożnych, wykształconych i cieszących się szacunkiem społecznym. O ile każdy z nas bez problemu jest w stanie określi, jakie zachowania są charakterystyczne dla przemocy fizycznej, o tyle przemoc psychiczną trudniej jest nie tylko zdefiniować, ale i dostrzec. Brakuje jej bowiem tych jednoznacznych objawów i sygnałów, które widzimy w przypadku przemocy fizycznej – siniaków, ran czy opuchlizny. I właśnie dlatego zjawisko to może trwać latami bez jakiejkolwiek interwencji z zewnątrz. Jak więc dowiedzieć się czym jest przemoc psychiczna i jakie są jej symptomy? Jakie inne formy przemocy możemy jeszcze wyróżnić w relacjach? W obrębie zjawiska jakim jest przemoc fizyczna wyróżniać można całą gamę przeróżnych zachowań i aktów. Jest to bowiem wszelkie naruszenie nietykalności cielesnej, m.in. bicie, kopanie, szturchanie, policzkowanie, rzucanie, popychanie itp. Sprawca przemocy, aby skrzywdzić swoją ofiarę wykorzystać może więc szereg metod, a każdy z nich pozostawia po sobie – mniej lub bardziej – widoczne ślady. Wielu sprawców, zwłaszcza takich, którzy znęcają się nad kimś latami, wie doskonale jednak, jak ukryć akty przemocy lub uderzyć tak, aby nie dało się tego na pierwszy rzut oka dostrzec – mogą to być np. rany na podeszwie stopy lub innych miejscach, które ukryte są ubraniami. Przemoc psychiczna wydaje się być jeszcze bardziej zróżnicowana. Zalicza się do niej bowiem wszelkiego rodzaju groźby, zastraszanie, izolację, krytykowanie, publiczne upokarzanie,...
